Kadłubek, Dukljan (długi cytat Kroniki), Masudi czy wiedzieli o czym piszą, co mają z sobą Brus, Piast, Madżak…

Jak widać wstawiłem swoją krobkę, czyli maskę powiedzmy pośmiertną, bo w moim wieku śmierci można się spodziewać zawsze.

W poniższej historii z okazji dnia niepodległości, mamy i przedstawiamy na obrazku, władcę Brusa, który pozostał władcą w kraju przodków, takie imię trochę angielskie. Ale tu przedstawiamy polskiego Brusa, co za niespodzianka wirujący kamień, sypiący skry i jako władca ostrzący pewnie głównie miecze, ale jest to też nazwa koła młyńskiego, taka metaforyka i metamorfika, w tym korytku była woda więc i bluzgał („po rosyjsku briuzga to zrzęda”), ale jest to ewidentne metaforyka -> kamienna piasta koła dziejów/ziemi, oraz żarno bogów czyli metaforyka Wandalska, taka magia Magoga/Madżaka, w poprzednim wpisie frygijski/polski księżyc to meis-mies’iąc, ale w języku niemieckim mies to zły, identycznie jak w języku greckim kak-kakus (czyli tytuł kagan) znaczy zły, u nas jest klechda o zbóju Kaku z Kakonina, jak o zbóju Madeju, tak się zaciera legendy o władcach, oczywiście były Kagan czyli Słońce, Księżyc – Książę to też Ośki-Osie królestwa Hunów-Wandali, Kałubek wspominając księcia czeskiego Konrada III pisze o nim ”od jego skinienia poruszała się oś rzymskiego cesarstwa” (cesarz Fryderyk Barbarosa), no to jest na pewno polska/frigijska frazeologia. 

„Tu, gdzie widzicie wiejskie zagrody w Kakoninie, rósł przed wiekami gęsty las, w którym krył się postrach całej okolicy i samozwańczy władca Gór Świętokrzyskich – zbój Kak. Wielki, postawny i mocarny zbój budził powszechny respekt. Nie było śmiałka, który odważyłby się zmierzyć z Kakiem.

Zbój potrafił wyrywać drzewa z korzeniami, rzucać ogromnymi głazami we wrogów, nie obawiał się nawet zgrai atakujących. Nie znajdował jednak upodobania w zabijaniu, a część zrabowanych bogatym pieniędzy oddawał biednym ludziom. Za to zyskał sobie szacunek wśród ubogiej świętokrzyskiej ludności, która nieraz przygarniała go do swoich domostw i chętnie dzieliła się z nim posiłkiem. Kak napadał na kupieckie karawany, a na rabunek zapuszczał się hen, daleko, podobno aż pod Małogoszcz, Chęciny czy Kije. I pewnie żyłby tak długo, gdyby nie jedno zdarzenie…”

Dlaczego ZŁY, niżej w Kronice Dukljana, mamy „złych króli” i już wszystko jest jasne. „Po śmierci Ratomira panowało czterech złych króli z jego rodu, nie równocześnie, lecz jeden po drugim, każdy w swoim czasie. Za ich panowania chrześcijanie byli nadal ciągle ciemiężeni. Władcy ci byli gnębicielami i prześladowcami chrześcijan”.

Jak ktoś by miał wyobraźnię jak Homer, to dostrzeże w nim cyklopa z Świętej Góry władcę/ców o którym/ch pisał Długosz, zaś u Homera ta ośka będzie wbita w jego źrenicę, jest też jednoręki nie tylko jednooki, może to model każdego faceta, bo w ludowej mądrości rolą faceta jest ostrzenie noży, jak są noże w domu tępe, to w tym domu facet „nie wywiązuje się ze swoich obowiązków”. 

http://skansen-cisownik.pl/kompendium/na-podworku/57/brus

»ociera« się i żelazo, ostrząc je na brusie, więc brus prasłowiańska nazwa dla ‘kamienia szlifierskiego’, ‘osły’ (my ją niemal zapomnieli), czes. brus, ‘osła’; tak samo ociera się ziarno w żarnach, i najdawniejsze zapisane zdanie polskie zachowało czasownik pobrusić dla ‘mełcia’ (z połowy 13. wieku: »daj ać ja pobruszę, a ty otpoczywaj«, mówi mąż do żony); co 1535 r. szlifem zowią, nazywa Stanko 1472 r. jeszcze brusinami. (…)

Oczywiście faktycznie to suweren Brus-Piast wyglądał inaczej mnożna zobaczyć jego figurki w ambitniejszych aranżacjach ogrodowych. Ten facet w czapce Polaka – polosie, w szerokim awarskim pasie z wieloma sprzączkami, który nazwa się od dość dawna trzos, czyli Piast filar ziemi, a że był piastą no był, dziewczyna z dzbankiem, też była, trzy panny wodne – wodzianice, wanduo-woda panny Wandalskie i Oś/Ostrze Polski.

Brus panowałby w Polsce (kraje okolic północnych) na początku VI wieku, przed 518 rokiem, bo w czasach Anastazjusza I, czyli kiedy mamy osłabienie osadnicze, co logicznie związane jest z masową inwazją na Bałkany opisana przez Dukljana, wspomniany na końcu tej historii papież Stefan z IX wieku, w jednym z swoich prawdziwych listów nazwał głagolicę przeklętym pismem gotów czyli pogan, czyli to nazwa religijna geoci-goeci, a nie etniczna.

Nie ma tu żadnych bajek o obcoplemiennych Awarach, jest tylko najazd Bułgarów za króla Bladina (blady/popielaty), pod wodzą Krisa (ros. szczura), z 11 króli 5 króli po sobie od Ratomira włącznie, za to strasznie prześladuje chrześcijan.

„Historia Królestwa Słowian” (czasy pogańskie) Dukljana

Proszony przez was, umiłowani bracia w Chrystusie i czcigodne duchowieństwo świętej metropolitalnej siedziby Kościoła dukliańskiego, a także wielu starszych w szczególności zaś naszego miasta, którzy jak to jest w zwyczaju młodych, nie zadowalają się samym czytaniem lub słuchaniem lecz zaprawiają się także w ćwiczeniach wojskowych, „Księgę o Gotach”, która po łacinie zwie się „Regnum Sclavorum”, gdzie odnotowywane są wszystkie wydarzenia i wojny, przetłumaczyłem z języka słowiańskiego na łacinę.

Usilnie pokonując swe słabości nakłaniany bratnią przyjaźnią, starałem się sprostać waszemu życzeniu. Lecz niech jednak nikt z czytających nie sądzi, że napisałem cokolwiek innego nad to, co usłyszałem, nad to, co pochodzi w wiarygodnym przekazie od naszych ojców i dawnych uczonych mnichów.

Kiedy w mieście Konstantynopolu panował cesarz Anastazjusz (I (Flavius Anastasius; ur. ok.430, zm. 9 lipca 518), zwany Dikoros – cesarz bizantyński w latach 491–518.), który siebie i innych splamił herezjami Eutychesa, w Rzymie zasiadał papież Galezy, gdy w tym samym czasie jaśnieli w Itali Germanus biskup i Sabin biskup Canosy oraz czcigodny Benedykt na Monte Cassino, pojawił się od stron północnych naród zwany Gotami, lud dziki i nieokiełznany, którym rządzili trzej bracia, synowie jakiegoś Swewlada (Senuladi-Senubaldi) o następujących imionach pierwszy Brus, drugi Totila (Totila, zwany również Totila Baudila, Nieśmiertelny (zm. 552) – król  Ostrogotów w latach 541–552.), trzeci Ostroil.

Brus przeto, będąc najstarszym, zajął po śmierci ojca jego miejsce i władał po nim nad swą ojczystą ziemią. Totila zaś i Ostroil, chcąc imiona swe uczynić sławnymi, za radą i wolą najstarszego brata zebrawszy wielkie i dzielne wojsko, opuścili swą ziemię; wyruszywszy, podbili prowincję panońską i siłą zmusili ją do uległości. Następnie w wielkiej masie wkroczyli do Teutonii. Wtedy król Dalmatyńczyków, którego siedzibą była Salona, miasto wielkie i godne podziwu, wysłał posłów z listami do króla prowincji Istria, aby zgromadził wojsko i wspólnie wystąpił przeciwko najeźdźcy. Obaj więc, zebrawszy swe wojska, skierowali się przeciwko Gotom. Dotarłszy na miejsce, rozbili w ich pobliżu obóz. Wtedy w ciągu ośmiu dni, ponieważ obozy były blisko siebie, wojowie podchodząc zewsząd wzajemnie ciężko siebie ranili i zabijali. Ósmego zaś dnia wszyscy wojowie jednej i drugiej strony, chrześcijanie i poganie, wyszli i stoczono wielką bitwę, która trwała od połowy godzin przedpołudniowych aż po czas zachodu słońca. I z wyroku Bożego, wobec którego nikt nie odważa się zapytać, dlaczego tak jest, zwycięstwo odnieśli okrutni Goci, dlatego może, ponieważ jakieś wielkie zło kryło się wśród chrześcijan.

I zamordowany został król Istrii, a wiele tysięcy chrześcijan zginęło od miecza, liczni zaś zostali uprowadzeni jako jeńcy. Król Dalmatyńczyków zaś z garstką wojska zbiegł do swojego miasta Solony. A ponieważ wojsko Totili i jego brata Ostroila było znacznie i naród ich uległ pomnożeniu, więc następnie, po naradzie ze swoimi możnymi rozdzielili wojsko. Totila, przeszedłszy ze swoim wojskiem Istrię i Akwileję, podążył do Italii i tocząc tam wiele dużych bitew, spustoszył liczne krainy i miasta. Stamtąd wtargnął na Sycylię i wkrótce potem zmarł, tak jak mu to przepowiedział sługa Boży Benedykt.

Jego zaś brat Ostroil, wtargnąwszy ze swoim wojskiem do prowincji iliryjskiej, po stoczeniu krwawych bitew, nie znalazł nikogo, kto stawiłby mu opór. Zajął całą Dalmację i rejony nadmorskie, aż doszedł i osiadł w kraju Prewalitana. Zatrzymawszy przy sobie garstkę wojów, pchnął swego syna Swewlada, aby podbił obszary za górami. Tymczasem cesarz miasta Konstantynopola, zgromadziwszy wojsko, posłał je przeciwko Ostroilowi, ponieważ usłyszał, że ten z nielicznymi pozostał w kraju Prewalitana. Ci, którzy zostali wysłani przez cesarza, znaleźli jak już mówiłem Ostroila z garstką ludzi. Ponieważ był to człowiek odważnego ducha, przygotował się do walki. W czasie bitwy Ostroil padł i został zabity, a ci którzy mu towarzyszyli, rzucili się do ucieczki. Ludzie zaś cesarscy unosząc łupy wrócili do swego kraju.

Syn jego Swewlad, słysząc o śmierci ojca, jak mógł tylko najszybciej wrócił z wojskiem, sądząc, że natknie się na ludzi cesarza i pomści śmierć ojca, lecz nikogo nie znalazł. W końcu przejął królestwo i panował w miejsce ojca, i spłodził syna, którego nazwał Silimir. Granice jego królestwa rozciągały się od Winodolu po Apollonię zajmując obszary nadmorskie jak i pozagórskie. Wyrządziwszy wiele krzywd i zła chrześcijanom zamieszkującym miasta nadbrzeżne, zmarł w dwunastym roku panowania.

Jego następcą w królestwie został syn Silimir. Ten pomimo iż był barbarzyńcą i poganinem, pozostawał w pokoju z każdym i miłował wszystkich chrześcijan, bynajmniej ich nie prześladując. Wszedł z nimi w układ i ci zostali jego trybutariuszami. Zasiedlił on ziemię mnóstwem Słowian i spokój panował na ziemi w owe dni. Syna, który mu się urodził, nazwał Bladinem. Zmarł zaś w dwudziestym pierwszym roku swego panowania.

Królestwo przejął jego syn Bladin, który poszedł śladami ojca i utrzymywał w pokoju królestwo swych przodków. Syna, który mu się urodził nazwał Ratomir. Ten już od swego dzieciństwa był okrutny, a przy tym surowy. Za panowania Bladina pojawiło się niezliczone mnóstwo ludu zza wielkiej rzeki Wołgi, od której też imię przyjęli bowiem od rzeki Wołgi zwani są do dzisiaj Bułgarami (Wołgarami ściśle u Dukljana Volgari-Vulgari). Ci z żonami, synami i córkami oraz całym dobytkiem i wielkim mieniem przybyli do prowincji Sylloduxia. Na ich czele stał niejaki Kris którego w swym języku tytułowali Khan co odpowiada naszemu cesarz. Jemu podporządkowani byli liczni książęta mający władzę i sądy nad ludem, ponieważ ten był bardzo liczny.

Po czym w walce podporządkowali całą Macedonię a następnie podbili całą prowincję łacińską, zwaną wówczas Romania, obecnie zaś zwącą się Maurowlachia czyli Nigri Latini. Zasiadający na tronie Konstantynopola cesarz wiódł z nimi rozliczne wojny, lecz nie mógł ich w żadnym boju pokonać, poprzez posłów zawarł z nimi pokój pozostawiając ich tym sposobem (tam gdzie byli).

Podobnie król Bladin który widząc, jak liczny to naród, zawarł z nimi pokój. Oba narody to jest Goci będący rodu Słowiańskiego i Bułgarzy z racji tego, że mieli wspólny język i dlatego iż byli poganami, zaczęli się wzajemnie miłować. Odtąd Bułgarzy, pewni zewsząd bezpieczeństwa, wznieśli miasta i wsie zamieszkując ziemię, którą zajmują aż do dni obecnych.

Tymczasem Bladin umarł i po nim panował Ratomir, jego syn, który już od chłopięcych lat był wrogiem chrześcijańskiego imienia. Rozpoczął zaciekłe prześladowania, pragnąc wykorzenić ich imię z ziemi i swego królestwa. Mnóstwo ich miast zburzył, by przy sposobności ich zniewolić. Lecz chrześcijanie widząc, że znaleźli się w sytuacji grożącej im wielkimi prześladowaniami, poczęli się zbierać na najwyższych górach i obronnych miejscach, wznosząc w miarę możliwości tymczasowe umocnienia, grody i fortyfikacje, aby uniknąć jego rąk do czasu aż ich Bóg nie nawiedzi i nie oswobodzi.

Po śmierci Ratomira panowało czterech złych króli z jego rodu, nie równocześnie, lecz jeden po drugim, każdy w swoim czasie. Za ich panowania chrześcijanie byli nadal ciągle ciemiężeni. Władcy ci byli gnębicielami i prześladowcami chrześcijan i uważamy, że byłoby męczące bajanie o ich złych uczynkach i życiu, tym bardziej, że spieszno nam do znacznie przyjemniejszych wydarzeń. (jak widzimy Dukljanowi po prostu było niemiło i bardzo męczył się psychicznie opisując te wydarzenia całkowicie stając po stronie chrześcijan w swej historii taki przykład religijnej autocenzury)

Niemniej jednak w ich czasach sporo chrześcijan z obszarów nadmorskich i spoza górskich, nie chcąc się zhańbić plugawymi obyczajami, uciekało zewsząd każdego dnia łącząc się z tymi którzy chronili się po górach i w naturalnych miejscach obronnych, woląc wraz z nimi przetrwać cierpienia wygnańców i zbawić swe dusze, niźli chwilowo przyłączyć się do barbarzyńców i zgubić swe dusze.

(Poniżej mamy coś co było miłe dla Dukliana czyli hagiografię chrystianizacji i niejakiego mnicha Konstantyna alias Metodego za panowania Świętopełka historycznie uznawanego władcy tzw. Rzeszy Wielkomorawskiej.)

Po śmierci zaś czterech złych królów narodził się z ich rodu niejaki Swetomir, który po objęciu władzy królestwa zaprzestał prześladowań chrześcijan. Za jego czasów rozkwitł jak róża pewien filozof imieniem Konstantyn z miasta Tesaloniki, syn niejakiego patrycjusza Leona, mąż ze wszystkich najczcigodniejszy i już od dzieciństwa w Piśmie Świętym głęboko wykształcony. Ten to czcigodny mąż, natchniony Duchem Świętym, opuściwszy swe miasto Tesaloniki, udał się do prowincji chazarskiej, gdzie wiele dni wiódł dysputy z licznymi filozofami, a pokonawszy ich swą uczonością i kazaniami, nawrócił całą prowincję chazarską na wiarę Jezusa Chrystusa. I wszyscy ochrzczeni zostali w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Po czym nawrócił cały naród Bułgarów, chrzcząc ich w imię Trójcy Świętej.

Tymczasem umarł król Swetomir i władzę królewską przejął jego syn imieniem Świętopełk. Za czasów króla Świętopełka (ok. 844–894?) papież Stefan posłał pismo czcigodnemu mężowi, nauczycielowi Konstantynowi wzywając go do siebie… itp. itd. (Dla kontrastu nam to jest niemiłe, więc nie będziemy tego dalej przytaczać.)

ps. jeszcze co do komentarza Puscetusa, inny wariant odpowiedzi (po prostu edytowałem swój komentarz i mi zniknął, to napisałem drugi podobny, ale nie taki sam, jednak się zapisał w pamięci, no to go tam umieściłem są tu dodatkowe argumenty).

Mój podział nazwy Ama/dox wynika z analogii do nazw Ama/Lechici (AmaLekici) czy Ama/zonki, związany jest z znaczeniem amo-kochać, co jest też w imieniu K’Ama bóstwa z Indii czyli te słowo na pewno istniało ze 3000-4000 la temu, u nas jest może w słowie m’Amo, m’Ama, co może być jakim skrótem od moja Ama poprzez „daj mi’Ama”, od am-am dziecinne karmić, jeść, karmicielka, podobne włoskie w innym znaczeniu mamma-mia z innym szykiem „o matko” matko moja, po drugie przetłumaczone na język polski znaczy to miło-sławie, znów analogicznie jak w orto’doksji-prawo’sławiu, i takie GÓRY Miłosławskie, GÓRY nie cokolwiek innego, są na Bałkanach, gdzie tę nazwę przynieśli też Polacy.

Owszem, można znaleźć inne słowa podobne bez a’ Madox to Walijski książę syn Mada co 300 lat przed Kolumbem odkrył Amerykę. Czy z angielskiego maedow-łąka wyczarować nazwę Medów, jaki piękny dowód na pochodzenie Medów od Polan, tyle, że te podobieństwa mogą być przypadkowe, jak dla mnie, trochę za mało jest to uzasadnione, redukcja a’ w Madokai nie dowodzi, że to nazwa pierwotna i zaczynała się od MAD, a z MAD’oks, nawet fajne szalony byk. Madyas to ewidentnie u nas zbój Madej, czy można to łączyć sanskryckim mada-zamroczenie i angielski mad-szalony, tylko wtedy nie byłoby to imię tylko przydomek «nadana komuś dodatkowa nazwa, charakterystyczna dla danej osoby».

U nas mamy ewidentną katolicką klechdę, która walczy z kultem królewskich grobów, prowadzi w całej narracji konsekwentnie, do zniszczenia kopca Madeja, co jest jakby przepowiedziane w kwestii Idantyrsa, które były nekromancką osnową państwa Scytów, by zniszczyć państwo Scytów, trzeba zniszczyć groby królewskie.