Oko Apoliona

Jak wiadomo bogiem hiperborejczyków był Apollion, w kreskach na „staterach muszlowych” badacze właśnie widzą takie oko, owe ornamenty wokół oka, to może wzory po skaryfikacji (szczerb-blizn) twarzy jaką wykonywali m.i. Sarmaci czy Hunowie. Paralelna ewolucja symboli narodowych Polski i Iranu ich podobieństwo, wskazuje na silne związki miedzy Słowianami i Irańczykami.

Kliknij, aby uzyskać dostęp mennictwo%20celtyckie%20na%20Kujawach%20v9.pdf

Leliwa jest też okiem boga tak jak buńczuk Persów przedstawia uskrzydlone Słońce (oko Ahura Mazdy) tylko kiedy dodano tam ten księżyc.


Bo pierwotnie było to samo uskrzydlone Słonce.

Tak czy inaczej nasz Apolion wyglądał tak i niewiele przypominał jego greckie wyobrażenie. Niektórzy widzą w nim Księżycowego Księcia Upiorów, a on raczej nie pochodził z Persji, monety z tym wizerunkiem są z I i II wieku p.n.e.

„Jedna z dynastii perskich właśnie od kultu nazywała siebie księżycową – czciciele księżyca. W dawnym Iranie synowie królewscy zwani byli księżycami, dlatego w staropolszczyźnie „syn” to „księżyc”, imię Mieszko od księżyca pochodzi, tj. miesiąca.

Księżyc – syn, książę; Bożyc – syn Boży, syn Boga – bo się z życi narodzili: „żyć” to łono – daje życie.

Dalekie echo kultu lunarnego przejawia się w postaci specjalnego słowiańskiego upiora: Księżycowego Księcia Upiorów (Księżycowego Księcia Kurhanów); „Król Upiór, Król Kurhanów, (władca) nie wysłuchanego dotąd świata Upiorów…’’

Gdzieś w V – VI wieku Słonce zostało zastąpione przez gwiazdę, podobnie u nas dominuje w herbach szlacheckich sześcioramienna gwiazda, zwana niekiedy gwiazdą Saturna (Kijun, Moloch, Chiun, Remphan to podobno inne imiona Saturna), oko władcy z monety też jest dość mocno stylizowane powiększone tak jak z tych monet „oko Apoliona”.
Ewolucja symbolu u nas trwa ponad 2000 lat w Persji co najmniej podobnie długo u nas Księżyc został zastąpiony przez srebrnego Orła, Słonce znikło, u Persów księżyc zamienił się w Lwa, teraz mają stylizowaną kolumnę, pierwotnie chyba ołtarz ognia.

Oko Horusa (inne określenia: „oko udżat”, „oko księżycowe”), to też oko księżycowe. Dlaczego więc księżyc w pozycji kowadła, ma oddawać mit wykucia Słońca przez Swaroga, lijevanog to po chorwacku żeliwo, „że” wyewoluowało od le poprzez re(rze). Mit jest jednoznaczny wyjaśnia pozycję księżyca i nazwę Leliwy, jako żeliwa wykutego przez Swaroga, a słowo leliwa być musi prastare.

Cyceron „o naturze bogów” „Bardzo wielu jest też Wulkanów. Pierwszy — ten, co z Minerwą zrodził Apollina i podług dawnych historyków ma w swej pieczy Ateny — jest synem Celusa. (…)

Najdawniejszym z Apollinów jest ten, o którym nieco wyżej mówiłem, że jest synem Wulkana i że sprawuje pieczę nad Atenami. Drugi jest synem Korybasa i urodził się na Krecie; jak mówią, miał on o tę wyspę walczyć z samym Jowiszem. Trzeci, urodzony z trzeciego Jowisza i Latony, miał z okolic hiperborejskich przywędrować do Delf. Czwarty jest znany w Arkadii, gdzie nazywają go Nomiosem, ponieważ Arkadyjczycy utrzymują, że od niego otrzymali swe prawa.”

Potwierdza się nam wyżej, że pierwotnie (najstarsze wyobrażenie) Apollo jest synem Wulkana (Swaroga), czyli to jego syn Swarożyc, i to, że jest hiperborejczykiem.

A tu mamy jeszcze jedną „leliwę” czyli ostoję z Smokiem wariant z Mieczem to Ares-Mars po polsku Lado -bóg wojny i Smok Ladon.